Na een verblijf van 3 weken in Indonesië waar we met het gezin van onze dochter, de vriend en vriendin van onze kleinkinderen en de ouders van onze schoonzoon een prachtige rondreis hebben gemaakt door Java en Bali zijn we in Denpasar Bali op het vliegtuig gestapt richting Penang, Maleisië.
De willekeur van een douane officier.
Een korte overstap in Singapore en vervolgens naar Penang International luchthaven. Daar aangekomen was het bij de douane erg rustig en konden we naar de douaniers lopen voor paspoort controle. Monita had al snel een stempel in haar paspoort en kon rustig verder wandelen. Maar de officier die mijn paspoort controleerde was het er niet mee eens. Hij vond onze reisbewegingen erg verdacht en onze paspoorten werden ingenomen. We konden plaats nemen op een paar harde plastic stoeltjes. Daar zaten al 3 mannen uit Bangladesh, 1 jonge vrouw met klein kind van Sumatra en een oude dame uit de US.
We waren allemaal verdachten van illegale toegang verschaffen tot of illegaal verblijf in Maleisië.
Na een uurtje of 3 kwam een andere officier ons allerlei vragen stellen. Ons verhaal hebben we eerlijk en open verteld. We gebruiken Penang als hub voor onze reizen door Zuidoost Azië. Gaan vanuit hier ergens naar toe, verblijven daar een paar weken, en gaan weer terug om daar nieuwe plannen te maken voor de volgende reis. De immigratie regels van Maleisië hebben we nagekeken en dachten dat we volledig voldeden aan de wetgeving van Maleisië.
De officier die ons sprak zei dat hij er niets aan kan doen maar dat de hoogste baas van de Immigratie dienst ons verdacht vond en dat die de beslissing nam. (jaja…mijn blauwe ogen) Verder vertelde hij nog dat we pech hadden het D team van dit luchthaven te treffen die alles tot in de perfectie van regeltjes opvolgde. Waarvan we later op de avond ook nog getuige waren. Om het nog erger te maken zei hij ook nog dat als we via Kuala Lumpur gevlogen waren en de automatische pascontrole hadden genomen er totaal geen probleem zou zijn geweest.
Meer bewijs!
De officier vroeg ons steeds om meer bewijs. Op mijn vraag welk bewijs zei hij alleen maar, meer bewijs. Tja ik voelde nattigheid maar dat zal wel mijn paranoia zijn. We hebben alles laten zien, alles in eerlijkheid verteld, ook dat we geenszins van plan zijn om in Maleisië te wonen. We vinden Penang echt prachtig maar we begrijpen donders goed dat dit geen plek voor ons is om te wonen. Buiten dat we helemaal niet ergens willen gaan wonen komende tijd. Maar Penang International heeft geweldige verbindingen met andere plekken in Zuidoost Azië, dus voor ons de ideale plek om tussendoor naar terug te komen.
Maar goed, na nog een paar uur werd het wel duidelijk, deportatie voor ons.
for being a prohibited immigrant under section 8(3) of the Immigration Act 1959/63.
We werden de volgende dag op het vliegtuig gezet terug naar Singapore, onze tussenstop. De paspoorten zouden we pas terug krijgen in Singapore.
De douane van Penang
De behandeling door de douane in Maleisië, Penang International Airport is werkelijk bij de beesten af. Mensen werden afgesnauwd alsof het zware criminelen zijn.
Er was niemand in de hal behalve de officieren van dit team. Een passagier die ook door de douane moest dacht de onzinnige lintjes baan te kunnen overslaan en direct naar de douane booth te kunnen lopen. Zonder die flauwekul van een afgezette pad te volgen. Een officier die dat zag begon gelijk te schreeuwen en riep regels zijn regels en nu terug en het te volgen pad lopen. Zo respectloos en zo vernederend, dat is geen reclame voor het geweldige Penang en de mensen van Maleisië.
Not to land Zone
We moesten de nacht doorbrengen op plastic kuipstoeltjes in een ruimte waar na 22:00 uur niets meer te verkrijgen was. Er wordt je geen kans gegeven om wat drinken of eten te regelen. Elke 4 uur komt er een persoon die weer een foto van je moet hebben. Zogenaamd voor de rapporten.
Ook de 3 mannen, de jonge moeder met haar kindje en de oude vrouw werden in die zelfde hal gedropt.
De moeder kon met haar huilend kind op een kartonnetje gaan slapen in een van de twee kleine, snikhete en stinkende hokjes.
De oude vrouw was echt een beetje de weg kwijt, ruim 80 jaar. Dacht bij haar familie op bezoek te kunnen, maar wordt nu op een vliegtuig richting Amerika gezet. Gelukkig gaat haar neefje van Penang met haar mee. De 3 mannen konden terug via Singapore naar Bangladesh en wij gingen in elk geval naar Singapore. Daar begrepen de douaniers werkelijk niet wat er aan de hand was. Jullie hebben toch een Nederlands paspoort? Tja, wat kun je er aan doen behalve wegblijven?
De willekeur van macht
Het was niet een leuke ervaring maar ook dit zijn zaken waar je rekening mee moet houden. De willekeur van officieren die een bepaalde macht hebben. Of het nu gaat om een douanier of om een verkeersagent, als ze je willen pakken dan moet je dat gewoon ondergaan. Soms kun je de nare behandeling afkopen, maar aan dat laatste doe ik niet mee. Ik heb altijd nog een soort van zelfrespect en heb een absolute hekel aan chantage.
Corruptie is een kwaadaardig gezwel in elke maatschappij.
De MM2H visum van Maleisië
Er wordt in Maleisië erg gedramd op de MM2H visum. Een 2e huis visum voor Maleisië waarmee je dus voor langere tijd kunt verblijven. Als je in aanmerking wil komen voor de MM2H visum moet je eerst een 250.000 euro storten op een bankrekening van een bank gekozen door de overheid. Tevens ben je verplicht om binnen 1 jaar een condo te kopen van minimaal 250.000 euro. Daarvoor mag je een deel van het gestorte bedrag op de bankrekening gebruiken. Dit condo mag je dan niet in de eerste 10 jaar verkopen.
Tja, dat is voor ons natuurlijk de slechtste investering die je kunt bedenken. De huidige leegstand zorgt voor prijzen die liggen tussen de 70.000 en 100.000 voor een condo. Het kan ook een stuk goedkoper maar dan moet je naar Forest city nabij Johor, zuid Maleisië
Forest City Johor, Maleisië
In Maleisië worden enorme condominiums uit de grond gestampt. Nabij Johor heeft een Chinese bouwbedrijf op vijf opgespoten eilanden een enorme hoeveelheid condominiums gebouwd. Oorspronkelijk bedoeld voor de Chinezen waarvan Maleisië dacht dat die massaal naar toe zouden komen. Helaas zag de Chinese overheid die mogelijkheid ook en heeft een wet aangenomen waardoor mensen maar een beperkt kapitaal mee naar het buitenland mogen nemen. Dus de Chinezen lieten het massaal afweten. Nu staat er een ghost town, 700.000 condo’s waarvan er 7000 verkocht zijn. Lees verkocht maar niet bewoond! Daar kun je een condo kopen voor een stuk minder, dus dan is de MM2H ineens een heel stuk goedkoper. Maar ja, geen infrastructuur, geen bedrijfjes, helemaal niets. Met een beetje mazzel heb je in de verte nog buren. Ik denk niet dat mensen daar nou zo gelukkig van worden. Maar goed, de overheid doet er natuurlijk van alles aan om het toch tot een succes te laten worden. Ze hebben er nu een Special Financial Zone van gemaakt, belasting vrij. En hier en daar worden er ook kleine succesjes geboekt, zoals de golfcourt die er ligt. En Maleisië ziet liever de rijke mensen komen dan die “arme sloebers” uit Nederland.
Leegstand condominiums Maleisië
Op Penang staan ook vele condominiums en ook daar worden er weer nieuwe gebouwd, ook op opgespoten eilanden.
In het condominium waar wij verbleven staat meer dan 80 procent leeg, en dat al jaren. Ook de andere condominiums op het eiland hebben een soortgelijke leegstand met de daarmee ontstane verloedering van het pand.
Met social media filmpjes probeert men die leegstand te ontkrachten of te verklaren. Influencers worden ingezet om van Forest City een succes te maken. En dat is allemaal prima. Maak er een succes van, top!
Waarschijnlijk zijn wij “slachtoffer” geworden van die drang naar succes. Maar wij willen ons niet vestigen, geen behoefte aan. Nomadic is voor ons nu de lifestyle. En dat begrijpt men dan bij de douane niet, je moet toch ergens wonen?
Wij gaan verder
Het is natuurlijk geheel aan de Maleisische overheid om dit zo te doen. Maar je voelt je als “arme sloeber” uit Nederland niet meer welkom. En dat is prima, als het niet gewenst is dat wij komen dan blijven we gewoon weg. Dat had je ook respectvol kunnen zeggen en met een respectvolle behandeling. Dan hadden we een ticket geboekt en waren we weggegaan. De manier waarop het nu gegaan is was gewoon niet Maleisië waardig.
Dit verhaal zit ik te tikken met uitzicht op een wit strand en een azuurblauwe zee.
Zacht briesje, biertje $ 0,50 en eten ongeveer 5 dollar. Tja, we zitten op het eiland Koh Rong, Cambodja en dat is wel iets duurder dan op het vaste land 😉
En omdat het hoogseizoen nog moet beginnen is het ook nog heerlijk rustig.
De andere avonturen.
De verhalen over wat we sinds 6 augustus tot nu hebben gedaan schrijf ik nog. Ook het verhaal over de prachtige rondreis die we met de familie gemaakt hebben moet ik nog plaatsen. We hebben een geweldige tijd gehad de afgelopen 4 maanden. Indonesië, Thailand en Cambodja waren de landen waar we verbleven.
Dat is dan weer die deur die open is gegaan nadat de deur van Maleisië dicht ging. Op 26 november gaan we nog één keer terug naar Maleisië en dan zien we wel of we weer naar binnen mogen. We willen de zaken aldaar wel netjes afronden, dus daarvoor willen we nog even terug.
Daarna is voor ons Maleisië een gepasseerd station. Been there, done that. We hebben het enorm naar onze zin gehad op Penang maar we willen verder. Meer ontdekken, meer zien en vooral meer beleven.
En de deportatie is nu slechts een leuk verhaal bij een goed glas bier!